Ameryka
Glediczja ma długie ciernie, które dochodzą nawet do 10 centymetrów i są zgrupowane w pęczki, najczęściej po trzy. Liście rozwijają się dopiero w połowie maja, jesienią efektowanie przebarwiają się na żółto. Owocem glediczji jest długi, skręcony strąk koloru wiśniowego, który może mieć nawet do 40 centymetrów! Nasiona, które znajdują się w środku, są chętnie zjadane przez ptaki. Po wysuszeniu strąki wydają przyjemne grzechotanie, mogą więc być wykorzystywane jako instrumenty.
Glediczja w tym miejscu ma szeroki dostęp światła słonecznego i dużo przestrzeni, ponieważ została posadzona jako soliter*, co było charakterystyczną formą dla ogrodów dziewiętnastowiecznych. Szczególnie ciekawe są efekty barwne jesienią, gdy żółte liście glediczji kontrastują z ciemnymi drzewami iglastymi. Ten okaz to forma bezbronna, która od typowego gatunku różni się brakiem cierni na pniu. Ma jedynie krótkie ciernie na pędach.
Osiąga wysokość do 30 metrów, jest krótkowieczna, bowiem dożywa 150 lat.
Introdukcja: po 1700 roku.
*Soliter - drzewo rosnące na otwartym terenie bez bliskiego towarzystwa innych osobników. Nasadzanie soliterowe ma za zadanie uwidocznić walory ozdobne danego drzewa.