Ameryka
Potocznie zwana jest błędnie akacją, jest to bowiem gatunek inny niż akacje, które rosną w Afryce i Australii. Nazywana jest również grochodrzewem, ponieważ nasiona ukryte są w osłonce przypominającej strąk groszku. Na pędach znajdują się ostre ciernie.
Nazwa drzewa pochodzi od francuskiego ogrodnika Jeana Robina, który sprowadził je do Europy w 1601 roku. Robinia najpierw była sadzona w ogrodach króla Henryka IV, następnie szybko została rozpowszechniona w ogrodach innych dworów europejskich. Ma niskie wymagania siedliskowe, jest odporna na mróz, suszę i nie ma naturalnych szkodników oraz chorób, dzięki czemu stopniowo rozprzestrzeniała się po całej Europie.
Wykorzystuje się ją jako roślinę ozdobną z racji pięknych, pachnących kwiatów, które są jadalne. Poza kwiatami prawie cała roślina jest trująca. Kwiaty są miododajne – dzięki nim pszczoły produkują miód akacjowy. Gdy robinia kwitnie, piękny, słodki zapach czuć z daleka. Jej drewno, bardzo odporne na niszczące działanie wody, jest używane w meblarstwie oraz terrarystyce.
Robinię uważa się za gatunek inwazyjny - powoduje zmiany siedliskowe i jest trudna do zwalczenia.
Robinia, którą widzisz, rośnie przy wejściu na parking przy ul. Parkowej. Jej pień rozwidla się na wysokości około metra. Wzdłuż Alei Chińskiej znajdziesz więcej drzew tego gatunku, możesz przyjrzeć się dokładniej korze, liściom i nasionom robinii.
Osiąga wysokość do 15-25 metrów, żyje 150-200 lat.
Introdukcja: 1601 rok.