Jan Chrystian Kamsetzer - niedoceniany artysta. Wykład (wideo)
Rysownik, projektant i architekt, nierzadko pozostający na marginesie historii sztuki. Jan Chrystian Kamsetzer, bo o nim mowa, był bohaterem wykładu dr hab. Barbary Arciszewskiej z cyklu "Oświeceniowa republika marzeń", który odbył się 30 listopada w Pałacu na Wyspie.
Podczas wykładu "Jan Chrystian Kamsetzer a nowy model kariery artystycznej w nowożytnej Polsce" przeanalizowane zostały zmiany zachodzące w nowożytnej architekturze rozumianej jako profesja. Przykładem były losy królewskiego projektanta i architekta - Jana Chrystiana Kamsetzera. Jego twórczość przyćmiona została przez dokonania bardziej przedsiębiorczego rywala, Domenica Merliniego. Stało się tak, choć Kamsetzer był jednym z najważniejszych artystów działających na dworze Stanisława Augusta (odpowiadał m.in. za rozbudowę Łazienek Królewskich), a co więcej - twórcą o zupełnie odmiennym przygotowaniu, ambicjach i horyzontach niż Merlini.
Droga zawodowa Kamsetzera odbiegała od wzorców karier artystycznych ustanowionych w Rzeczypospolitej przez lombardzkich maestri dei laghi, jak i saskich architektów - inżynierów wojskowych. A wszystko dzięki jego wykształceniu akademickiemu i doświadczeniom czerpanym podczas grand tour. Jednak przedwczesny i dość żałosny koniec kariery Kamsetzera wskazuje, że ten znaczący artysta, pozbawiony tradycyjnego zaplecza warsztatowego czy wojskowego, nie był w stanie utrzymać się wyłącznie dzięki mecenatowi słabego i borykającego się z trudnościami finansowymi króla.
Barbara Arciszewska - dr hab., dyrektor Instytutu Historii Sztuki Uniwersytetu Warszawskiego, wykłada w Zakładzie Teorii IHS UW. Absolwentka Courtauld Institute of Art w Londynie i University of Toronto. Prowadziła badania nad historią architektury nowożytnej w Yale Center for British Art w New Haven oraz w Canadian Centre for Architecture w Montrealu. Zajmuje się ideologicznymi uwarunkowaniami kultury wizualnej oraz teorią i praktyką architektury nowożytnej.
Autorka m.in. monografii Classicism and Modernity: Architectural Thought in Eighteenth-century Britain (2011), The Hanoverian Court and the Triumph of Palladio (2002), antologii Articulating British Classicism: New Approaches to Eighteenth-century Architecture (2004), The Baroque Villa: Suburban and Country Residences c. 1600–1800 (2008) oraz licznych artykułów o polskiej i europejskiej sztuce nowożytnej. Uczestniczy w działaniach wielu międzynarodowych organizacji i stowarzyszeń naukowych, m.in. Association of Architectural Historians, College Art Association, Architectura Moderna, Ośrodka Badań nad Epoką Stanisławowską w Muzeum Łazienki Królewskie w Warszawie. Wieloletni członek Rady Muzeum i komisji konserwatorskiej Pałacu w Wilanowie.
