Portret Jana Kazimierza

Jan Kazimierz (1609‒1672, lata panowania 1648‒1668), syn króla Zygmunta III Wazy i Konstancji z Habsburgów, odznaczony Orderem Złotego Runa w 1638 roku, ożeniony z Ludwiką Marią Gonzagą w 1649 roku. Po abdykacji w czerwcu 1668 roku wyjechał do Paryża. Na portrecie król przedstawiony został w półpostaci, zwrócony nieco w prawo, głowę i spojrzenie kierując w stronę widza. Ma na sobie szmelcowaną na niebiesko zbroję typu zachodniego (kirasjerską), ze złoconymi brzegami i nitami, spod prawego ramienia widać falbany mankietu, pod szyją żabot z koronki weneckiej przewiązany czerwoną wstążką. Przepasany w poprzek zieloną szarfą dowódcy, na której zawieszony został łańcuch i Order Złotego Runa. Na głowie ma ciemnobrązową perukę à la lion, która okala jego twarz z podpuchniętymi oczami i z cienkim wąsem nad wargą. W tle rysuje się lekko widok pejzażu. Portret, który gdański malarz odmalował z niezwykłą wrażliwością artystyczną i umiejętnością, odnotowuje fizjonomię twarzy z oddaniem psychicznych cech władcy, jednocześnie przydając portretowanemu ponadindywidualnej powagi, dostojeństwa i władczości. Jest realistycznym i psychologicznym wizerunkiem człowieka, i zarazem reprezentacją najwyższej władzy w państwie.