Zapraszamy do oglądania wystawy "Hippiatricus i jego pacjenci", która przybliża dzieje warszawskiego szkolnictwa weterynaryjnego z lat 1824-1939. Prezentowane są sylwetki osób zasłużonych dla polskiej weterynarii, w tym stołecznych lekarzy koni, oraz tajniki ich pracy.

Wystawa "Hippiatricus i jego pacjenci. Leczenie koni w Warszawie" w Muzeum Łowiectwa i Jeździectwa (Koszary Kantonistów) czynna jest od wtorku do niedzieli w godz. 10.00-16.00. Wstęp: 15 zł - bilet normalny, 7 zł - ulgowy (cena jednego wspólnego biletu do Pałacu na Wyspie, Starej Oranżerii, Białego Domu oraz Muzeum Łowiectwa i Jeździectwa), w piątki - bezpłatnie.

Możliwe jest jedynie zwiedzanie indywidualne. Na wystawie przebywać mogą jednocześnie maks. 3 osoby. Obowiązuje limit czasu zwiedzania - 20 minut.

Dzieje warszawskiej weterynarii

Historia warszawskiego szkolnictwa weterynaryjnego z lat 1824-1939 obejmuje ówczesną działalność Szkoły Weterynarii, Warszawskiego Instytutu Weterynaryjnego oraz Wydziału Weterynaryjnego Uniwersytetu Warszawskiego. Na wystawie zobaczyć można archiwalne fotografie, dokumenty, m.in. dyplomy szkolne (najstarsze z lat 1831, 1849), narzędzia i przyrządy weterynaryjne, pomoce dydaktyczne i książki, w tym materiały o chorobach koni i sposobach ich leczenia, a także pamiątki po lekarzach i studentach. Obiekty prezentowane są na tle ikonografii, przedstawiającej konie pracujące na warszawskich ulicach, tj. obrazów olejnych, grafik i zdjęć.

Hippiatricus to dawny polski stopień naukowy, który uprawniał do leczenia koni i wykonywania na tych zwierzętach operacji. Nazwiska osób prowadzących powyższą działalność do 1854 r. figurowały w oficjalnym wykazie praktyk weterynaryjnych, obok lekarzy weterynarii, magistrów nauk weterynaryjnych i pomocników weterynaryjnych, uprawnionych do leczenia wszystkich zwierząt gospodarskich.

Projekt szkoły weterynaryjnej powstał w 1812 r., z myślą o leczeniu koni (Instytut Hippiatryczny). Jego autorem był dr Adam Rudnicki, wykładowca teorii weterynarii z Uniwersytetu Jagiellońskiego. Szkoła Weterynarii w Królestwie Polskim utworzona została w 1824 r. w Instytucie Agronomicznym w Marymoncie. Powstała w celu szkolenia hippiatryków dla wojska, a uczęszczali do niej głównie żołnierze i podoficerowie. Instytucja została zamknięta po powstaniu listopadowym.

Szkoła Weterynarzy rozpoczęła działalność w Warszawie w 1840 r. Przez lata reorganizowana, pod zmieniającą się nazwą, od 1889 r. jako Warszawski Instytut Weterynaryjny, działała do 1915 r. W okresie II RP, w 1918 r. na Uniwersytecie Warszawskim powstało Studium Weterynaryjne przy Wydziale Lekarskim, a w 1927 r. samodzielny Wydział Weterynaryjny. W klinikach szkolnych (największa przy ul. Grochowskiej) leczono zwierzęta gospodarskie, głównie konie.