Zapraszamy do udziału w interaktywnych wykładach, poświęconych XVIII-wiecznej architekturze Warszawy i teatrowi z czasów króla Stanisława Augusta. Podczas spotkań omówiona zostanie m.in. estetyka barokowa i klasycystyczna.

Dwudniowe wykłady skierowane są do młodzieży i dorosłych. Koszt uczestnictwa - 10 zł, obowiązują zapisy: (+48) 22 50 60 028, edukacja@lazienki-krolewskie.pl. Kurator projektu: Joanna Szumańska, j.szumanska@lazienki-krolewskie.pl.

Lutowe wykłady są częścią kursu historii sztuki i idei XVIII wieku, zainaugurowanego w grudniu 2018 r. seminarium na temat historii estetyki XVIII wieku.

9 lutego 2019 r., godz. 12.00, Pałac na Wyspie
"Na styku stylów artystycznych. O estetyce architektury Warszawy w epoce stanisławowskiej" - wykład dr. Adama Tyszkiewicza

Panowanie Stanisława Augusta to czas przełomowy w rozwoju architektury i sztuki Warszawy. Pierwsze oznaki potencjału kulturalnego stolicy Polski widoczne były już w epoce Wazów i Sasów, jednak dopiero czasy stanisławowskie sprawiły, że Warszawa stała się prawdziwym "klejnotem Rzeczypospolitej". Dzięki królewskiemu mecenatowi przebudowano wnętrza Zamku Królewskiego, z barokowego pawilonu stworzono klasycystyczny Pałac na Wyspie, zaprojektowano nowe założenie urbanistyczne, tj. Oś Stanisławowską, zaś Bernardo Belotto namalował jedne z najpiękniejszych w Europie wedut. Wszystkie te artystyczne idee prezentują z jednej strony potrzebę utworzenia nad Wisłą, w drugiej połowie XVIII w., nowego, prężnego ośrodka kulturalnego, z drugiej strony stanowią kontynuację tradycji i dziedzictwa europejskiego.

Polecana literatura:
Gieysztor A., Zamek Królewski w Warszawie: architektura, ludzie i historia, Warszawa 1973.
Karpowicz M. (red.), Sztuka Warszawy, Warszawa 1986.
Kwiatkowski M., Stanisław August Król - Architekt, Warszawa 1983.
Kwiatkowski M., Wielka Księga Łazienek, Warszawa 2000.
Miziołek. J. Inspiracje śródziemnomorskie, O wizji antyku w sztuce Warszawy, Warszawa 2004.
Rizzi A., Canaletto w Warszawie, Warszawa 2006.
Thorvaldsen w Polsce: katalog wystawy, Warszawa 1994.

10 lutego 2019 r., godz. 12.00, Pałac na Wyspie
"Teatr osiemnastowiecznej Rzeczypospolitej. Między barokiem a klasycyzmem" - wykład dr. Patryka Kenckiego

W 1765 r. Stanisław August powołał do życia pierwszy polski zespół zawodowy, któremu później nadano nazwę Teatr Narodowy. Scena ta początkowo pełniła funkcję propagandowego narzędzia, służącego przekonywaniu społeczeństwa do planowanych przez króla reform. Z czasem jednak, podobnie jak inne sceny narodowe, tak i Teatr Narodowy w Warszawie stał się ośrodkiem wypracowującym własny styl teatralny. Ambicją Stanisława Augusta było, aby na scenie dominowała estetyka klasycystyczna, mająca wyprzeć żywotne jeszcze, a niezwykle spopularyzowane w czasach saskich wzorce barokowe. Dostrzec w tym można paradoks, gdyż zwalczane widowiska (niezawodowe) stanowiły sferę, w której funkcjonowały tradycje stylu narodowego.

Polecana literatura:
Barbara Judkowiak, Wzgardzony wielogłos. Kultura teatralna czasów saskich i jej tradycje, Poznań 2007.
"Pamiętnik Teatralny" 1966 z. 1-4.
"Pamiętnik Teatralny" 2015 z. 3-4.
Mieczysław Klimowicz, Początki teatru stanisławowskiego (1765-1773), Warszawa 1965.
Zbigniew Raszewski, Bogusławski, Warszawa 2015, t. 1-2.
Dobrochna Ratajczakowa, Komedia oświeconych. 1752-1795, Warszawa 1993.
Karyna Wierzbicka-Michalska, Teatr w Polsce w XVIII wieku, Warszawa 1977.
Teatr Narodowy 1765-1794, red. Jan Kott, Warszawa 1967.

Adam Tyszkiewicz - archeolog i historyk sztuki, absolwent studiów archeologicznych (1999-2004) i historii sztuki (2005-2010) na Uniwersytecie Warszawskim. Doktorat nauk humanistycznych na Wydziale Historycznym UW, adiunkt w Muzeum Uniwersytetu Warszawskiego w latach 2011-2018. Od października 2018 r. dyrektor w Muzeum Historii Medycyny Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego. Wykładowca na Podyplomowych Studiach Varsavianistycznych w Instytucie Historii UW oraz na Uniwersytecie Otwartym UW. Przewodnik po Warszawie. Autor artykułów w "Kronice Warszawy", "Rozprawach z Dziejów Oświaty", "Almanachu Warszawy", "Studiach Wilanowskich" i "Spotkaniach z Zabytkami". Członek Stowarzyszenia Historyków Sztuki, Stowarzyszenia Muzealników Warszawskich i Stowarzyszenia Muzeów Uczelnianych. Zainteresowania: urbanistyka miejska, dzieje szkolnictwa wyższego, ceremoniał akademicki, historia medycyny, sport, literatura.

Patryk Kencki - doktor nauk humanistycznych, teatrolog, adiunkt w Zakładzie Historii i Teorii Teatru w Instytucie Sztuki Polskiej Akademii Nauk, sekretarz redakcji "Pamiętnika Teatralnego". Prowadzi zajęcia na Wydziale Aktorskim w Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie oraz na studiach podyplomowych w Instytucie Sztuki PAN. Jego zainteresowania badawcze koncentrują się wokół dramatu, teatru i widowisk staropolskich, tradycji biblijnej oraz polskiej recepcji Molière’a. Jest autorem ponad stu publikacji, w tym monografii "Inspiracje starotestamentowe w dramacie polskiego renesansu 1545-1625" (Warszawa 2012).