W 1719 roku osiadł w Rzymie Jakub Franciszek Stuart, syn i prawowity następca króla Jakuba II, trzydzieści lat wcześniej pozbawionego tronu Anglii i Szkocji. Dla władców bez królestwa rozpoczęła się nowa epoka. Mimo że nadzieje na odzyskanie korony pozostały niespełnione, Wieczne Miasto otworzyło przed nimi szerokie możliwości działania. Tu spędzili życie również ostatni męscy potomkowie dynastii, Karol Edward i Henryk Benedykt, synowie Jakuba Franciszka z Marią Klementyną, wnuczką króla Jana III Sobieskiego. Dwór Stuartów słynął z mecenatu artystycznego w zakresie muzyki, opery i malarstwa, współtworząc bogactwo kulturowe Rzymu w stuleciu jego politycznego upadku. W kręgu tego mecenatu znalazł się m.in. Tadeusz Kuntze, wybitny polski malarz, który większość życia spędził w rzymskim środowisku. Mocnym akcentem końcowym tego mecenatu jest słynny pomnik Stuartów w Bazylice św. Piotra, dzieło Antonia Canovy, ustawiony  naprzeciw monumentu matki, jak głosi nagrobna inskrypcja „królowej Brytanii, Francji i Irlandii”.

Dr Mariusz Smoliński jest adiunktem w Zakładzie Historii Sztuki i Kultury Dawnej Instytutu Historii Sztuki Uniwersytetu Warszawskiego, którego jest też wicedyrektorem. Badacz nowożytnej rzeźby na Warmii, Pomorzu i Śląsku (opublikował m.in. książkę Rzeźbiarz Jan Chrystian Schmidt: Rola Warmii jako prowincji artystycznej w XVIII wieku, 2006), także innych zjawisk sztuki polskiej i włoskiej w dobie baroku. Interesuje się również artystycznymi relacjami polsko-włoskimi, ikonografią polityczną i parlamentaryzmem w dawnej Rzeczypospolitej. Ostatnio zajmuje się działalnością artystów i rzemieślników północnowłoskich w środkowej Europie od XVI do XVIII wieku. Współorganizator międzynarodowej konferencji na ten temat w Warszawie w 2014 r. (Artyści znad jezior lombardzkich w nowożytnej Europie).