Śmierć Niobidów
- inne tytuły
- a la prière de Latone, Apollon et Diane font mourir les enfants de Niobé
- datowanie
- 1767-1771
- rodzaj
- grafika
- technika
- akwaforta, rylec
- materiał
- papier żeberkowy
- wymiary
- 22,8 x 16,9 [płyta: 22,1 x 14,6; kompozycja: 13,1 x 8,7] cm
- lokalizacja
- Magazyn
- sygnatury, napisy
- u dołu, pod kompozycją, po lewej: C. Monnet delin.; po prawej: J.B. Simonet Sculp.; pośrodku: a la prière de Latone, Apollon et Diane | font mourir les enfants de Niobé.; w prawym górnym rogu piórem w tonie brązowym: 67
- miejsce powstania
- Paryż (Francja)
- właściciel
- Muzeum Łazienki Królewskie w Warszawie
- identyfikator
- ŁKr 297
Rycina przygotowana do wydania Les Métamorphoses d’Ovide (1767–1771). W edycji książkowej ilustracja umieszczona była w tomie II (Livre VI. Fable II. Pl. 67).
Kolejny mit, mówiący o karze zesłanej przez bogów za pychę, następował zaraz po historii nieszczęsnej Arachne. Królowa Teb, Niobe córka Tantala i hyady Diony (lub jednej z Plejad, Tajgety), była przepełniona dumą z powodu swej płodności. Wraz z mężem Amfionem, synem Zeusa i królewny tebańskiej Antiope, doczekali się licznego potomstwa. Jako matka siedmiorga córek i tyluż synów chełpiła się, i wywyższała ponad matkę bliźniąt, tytankę Leto. Leto, której dziećmi byli zrodzeni ze związku z Zeusem Apollon i Artemida, nie mogła znieść takiej zniewagi. Na jej prośbę boskie dzieci pomściły ją, zabijając strzałami z łuków wszystkich Niobidów.
[Zob. M. Biłozór-Salwa, w: „Metamorfozy. Królewska kolekcja grafiki Stanisława Augusta, ryciny z kolekcji Stanisława Augusta i ze zbiorów Jana Kantego Szembeka”, kat. wyst., Pałac na Wyspie Muzeum Łazienki Królewskie w Warszawie, Warszawa 2013, kat. nr 69, s. 188.]
