Zeus gromiący Faetona

Rycina przygotowana do wydania Les Métamorphoses d’Ovide (1767‒1771). W edycji książkowej ilustracja umieszczona była w tomie I (Livre II, Fable II. Pl. 25). Scena ilustruje dalszy ciąg opowieści o Faetonie. Mimo usilnych próśb i namów Heliosa by jego syn zrezygnował ze swojego żądania, a poprosił o jakikolwiek inny dar, lekkomyślny młodzieniec nie zmienił zdania. Ostrzeżenia ojca nie wywołały w nim strachu i nie zdołały powstrzymać przed spełnieniem marzenia. Nieśmiertelne rumaki ciągnące wóz słońca natychmiast rozpoznały niewprawną rękę woźnicy i poniosły wóz, zbaczając z trasy. Już po krótkiej chwili bezradny Faeton całkowicie stracił panowanie nad pojazdem. Na skutek wysokości i na widok otaczających go potworów na nieboskłonie opanował go ogromny strach. Spostrzegłszy gwiazdozbiór Skorpiona i jego groźny ogon, przestraszył się tak, że wypuścił wodze z rąk, pozostawiając całkowitą swobodę rumakom. Od tamtego momentu konie zaczęły pędzić jak oszalałe, przemierzały nieznane sobie szlaki, przybliżając się zbytnio do ziemi i czyniąc nieodwracalne szkody: płonęły lasy i wzgórza, wysychały rzeki, pod wpływem skwaru umierały narody, skóra Etiopczyków stała się czarna, a w miejscu urodzajnej Libii powstała pustynia, ziemia pękała i ubywało morza. Na skutek tych przeobrażeń i ogromnych strat przerażenie ogarnęło nawet bogów, Hadesa i Posejdona. Ziemia, pełna strachu, z osmaloną twarzą, dymem w oczach i spalonymi włosami, zwróciła się ostatkami sił o pomoc do najwyższego z bogów. Kiedy Zeus zobaczył spustoszenie jakie siał niedoświadczony woźnica, wszedł na szczyt swojego pałacu i cisnął z góry piorun, wycelował prosto w rydwan z młodzieńcem.