Mars i Wenus (Ares i Afrodyta)

Rycina przygotowana do wydania Les Métamorphoses d’Ovide (1767‒1771). W edycji książkowej ilustracja umieszczona była w tomie II (Livre IV, Fable III. Pl. 50). Pośród licznych historii o miłościach bogów jedną z chętniej przytaczanych i ilustrowanych była opowieść o romansie Aresa-Marsa i Afrodyty, znanej w rzymskiej mitologii jako Wenus. Piękna i zarazem niezbyt stała w uczuciach bogini miłości, zrodzona z piany morskiej, była żoną nieurodziwego Hefajstosa, syna Zeusa i Hery, boga ognia, kowali i złotników, utożsamianego z rzymskim Wulkanem. Afrodyta pokochała jego boskiego brata, pełnego temperamentu, nieokrzesanego boga wojny Aresa, utożsamianego z rzymskim Marsem. Jednak spotkanie kochanków odkrył wszystkowidzący bóg słońca, piękna i prawdy Apollon. „On cały świat przegląda okiem przenikliwem. Zbrodnią i miejsce zbrodni, tą zdrada zgorszony, Wyjawił przed jéj mężem a synem Junony.” (Owidiusz 1825–1826, IV, 175‒178, t. I, 1825, s. 241). Hefajstos dowiedziawszy się o zdradzie, zaplanował zemstę. Jako znakomity kowal, przygotował miedzianą sieć wykutą z cieniutkich łańcuszków tak, by była prawie niewidoczna, a jednocześnie niezmiernie mocna. Rozmieścił ją nad łożem, w którym, jak wiedział od Apollina, spotykali się kochankowie. Gdy Mars i Afrodyta wpadli w pułapkę zdradzany małżonek przyprowadził wszystkich bogów Olimpu, aby upokorzyć wiarołomnych kochanków, wystawiając ich na publiczne pośmiewisko. Ostatecznie Zeus uwolnił parę, Afrodyta uciekła na Cypr, zaś Ares do Tracji. Z tego związku narodzili się Eros, Anteros, Dejmos, Fobos i Harmonia.