Afrodyta, Eros i Hades

Rycina przygotowana do wydania Les Métamorphoses d’Ovide (1767–1771). W edycji książkowej ilustracja umieszczona była w tomie II (Livre V, Fable IV. Pl. 61).

Praca otwierała serię ilustracji poświęconych historii Hadesa, Persefony i Demeter. W Metamorfozach 1769–1777 znalazły się również sceny: Porwanie Persefony, Aretuza i Demeter, Alfejos i Aretuza oraz Demeter zmieniająca Lynkeusa w rysia (kat. nr 62‒66).

Brat Zeusa, Hades, nazywany także Plutonem, syn tytana Kronosa i tytanidy Rei, był bogiem świata podziemnego i umarłych. Wielka miłość Hadesa do młodziutkiej córki Zeusa i Demeter zrodziła się, jako rezultat politycznych rozgrywek na Olimpie. Jak pisał Owidiusz, Afrodyta-Wenus chcąc poszerzyć swoje wpływy na ziemi i udowodnić innym bogom wielką siłę miłości, zwróciła się o pomoc do swojego syna Erosa (rzymski Amor, Kupidyn). Widząc rydwan Plutona, który wybrał się na przejażdżkę brzegiem Sycylii, uprosiła Erosa by posłał posępnemu bogowi najostrzejszą strzałę: ”Synu! Ty moja siło, ty moje pieszczoty! […] Już i w niebie nami Gardzą, a miłość traci władzę nad sercami.[…] Pomścijmy wspólną hańbę, dziś nam chwila sprzyja, Z Boginia wiecznym węzłem połączymy stryja.” Ugodzony w serce Pluton ujrzał w tej samej chwili młodą dziewczynę zbierającą kwiaty. Zapałał do niej tak wielką i gwałtowną namiętnością, że porwał ją na rydwanie i nie bacząc na protesty jej matki zniknął w podziemnej krainie . Dalsza część mitu opowiada o niestrudzonych poszukiwaniach Demeter, która nie straciła nadziei na odnalezienie córki. Jej wysiłki zostały nagrodzone przez Zeusa, który pozwolił, by królowa podziemnej krainy pół roku spędzała z matką na ziemi; wraz z powrotem Persefony z krainy umarłych na ziemi zaczynała się wiosna.