Salmakis i Hermafrodyta

Rycina przygotowana do wydania Les Métamorphoses d’Ovide (1767‒1771). W edycji książkowej ilustracja umieszczona była w tomie II (Livre IV, Fable IV. Pl. 52). Owidiusz w Metamorfozach pozostawił najpełniejszy opis mitu o Hermafrodycie (pierwsze opis pojawił się u greckiego historyka, Diodora z Sycylii (ok. 80‒20 p.n.e.). Hermafrodyta był syn Hermesa i Afrodyty. Zgodnie z tekstem Owidiusza był karmiony przez najady w grocie Idy, świętej góry Frygii. W wieku lat 15 udał się w podróż i dotarł do Karii, gdzie w lesie koło Halikarnasu napotkał Salmakis, nimfę mieszkającą w źródle. Salmakis nie chciała służyć Artemidzie, wolała za to stale się upiększać, oddawać przyjemnościom i lenistwu. Gdy ujrzała pięknego, lecz bardzo nieśmiałego młodzieńca zakochała się i zapałała do niego wielkim pożądaniem, niestety nieodwzajemnionym. Młodzieniec zmieszany płomiennym wyznaniem bronił się przed czułościami najady. Nie wiedział, że jest obserwowany przez nimfę ukrytą w zaroślach, zdjął odzienie i zażywał kąpieli w źródle. Salmakis nie mogła oprzeć się wzbierającej namiętności wskoczyła do wody i zaczęła obejmować, całować i pieścić młodzieńca. Ten opierał się dalej jej natarczywości, więc zdesperowana Salmakis, przepełniona pożądania, poprosiła bogów, aby połączyli ich na zawsze. I tak bogowie uczynili z obojga jedno ciało o cechach obu płci.