Alfejos i Aretuza

Rycina przygotowana do wydania Les Métamorphoses d’Ovide (1767‒1771). W edycji książkowej ilustracja umieszczona była w tomie II (Livre V. Fable V. Pl. 64).

Aretuza córka Nereusa, była piękną nimfą Peloponezu i Sycylii, lecz stroniła od miłości i miłych słów, chwalących jej urodę. Towarzyszyła w łowach Artemidzie, nosząc jej łuk i strzały. Pokochał ją Alfejos, syn Okeanosa i Tetydy, bóg rzeki, płynącej w Grecji między Elidą a Arkadią. Pewnego razu, ujrzawszy nimfę nagą podczas kąpieli w strumieniu, przywołał ją. Spłoszona Aretuza zaczęła uciekać, lecz po jakimś czasie opadła z sił, wyczerpana ucieczką. Słabnąc i nie mogąc znaleźć schronienia zwróciła się o pomoc do Artemidy, ta osłoniła ją najpierw nieprzejrzystym obłokiem, który spowił postać uciekającej Aretuzy, lecz Alfejos nie dawał za wygraną. Przestraszona nimfa rozpłynęła się w kroplach, zamieniając w źródło, a płynąc rzeką dotarła na wyspę Ortygię, koło Syrakuz na Sycylii. „W rzece poznał mnie jeszcze Alfej rozkochany I natychmiast się w własne rozlewa bałwany. Porzucił ludzką postać, by się złączył ze mną. Dyjana grunt rozwarła w pieczarę podziemną: uciekam do Ortygii. Ta Dyjanie miła, Najpierwsza mi na ziemię przejście otworzyła.” (Owidiusz 1995a, V, 637‒642).